তেওঁ বিৰক্ত প্ৰকাশ কৰিলে আৰু মুখ ঘুৰাই ল’লে,
তেওঁৰ ওচৰত অন্ধ ব্যক্তিজন অহাৰ কাৰণে।
কিহে তোমাক জনাব যে, হয়তো সি পৰিশুদ্ধ হ’ব,
অথবা উপদেশ গ্ৰহণ কৰিব আৰু সেই উপদেশ তাৰ বাবে লাভজনক হ’ব।
আনহাতে যিয়ে নিজকে অমুখাপেক্ষী বুলি ভাৱে,
তুমি তাৰ প্ৰতি মনোযোগ দিছা।
অথচ সি পৰিশুদ্ধ নহ’লে তোমাৰ কোনো দায়িত্ব নাই,
আনহাতে যিয়ে তোমাৰ ওচৰলৈ দৌৰি আহিলে,
আৰু সি (আল্লাহক) ভয়ো কৰে,
তাৰ প্ৰতি তুমি উদাসীন হ’লা।
কেতিয়াও নহয়, নিশ্চয় এইটো উপদেশ বাণী,
গতিকে যিয়ে ইচ্ছা কৰিব সিয়েই ইয়াক স্মৰণ ৰাখিব,
এইটো মৰ্যদা সম্পন্ন ছহীফাত লিপিবদ্ধ।
সমুন্নত, পৱিত্ৰ,
লেখক বা দূতসকলৰ হাতত।
(যিসকল) মহাসন্মানিত, পূণ্যবান।
মানুহ ধ্বংস হওঁক, কিমান যে অকৃতজ্ঞ!
তেওঁ তাক কি বস্তুৰ পৰা সৃষ্টি কৰিছে?
শুক্ৰবিন্দুৰ পৰা, তেওঁ তাক সৃষ্টি কৰিছে, পিছত তাৰ পৰিমিত বিকাশ সাধন কৰিছে,
তাৰ পিছত তাৰ বাবে পথ সহজ কৰি দিছে;
তাৰ পিছত তাক মৃত্যু প্ৰদান কৰে আৰু কবৰস্থ কৰে।
আকৌ যেতিয়া তেওঁ ইচ্ছা কৰিব তাক পুনৰ্জীৱিত কৰিব।
কেতিয়াও নহয়, তেওঁ তাক যি আদেশ কৰিছিল সেয়া সি এতিয়াও পূৰ্ণ কৰা নাই।
এতেকে মানুহে নিজ খাদ্যৰ প্ৰতি লক্ষ্য কৰা উচিত।
নিশ্চয় আমি প্ৰচুৰ পৰিমাণে পানী বৰ্ষণ কৰোঁ,
তাৰ পিছত আমি পৃথিৱীক যথাযথভাৱে বিদীৰ্ণ কৰোঁ;
তাৰ পিছত আমি তাত উত্পন্ন কৰোঁ শস্য;
আঙুৰ আৰু শাক-পাচলি,
যায়তুন আৰু খেজুৰ গছ,
ঘন গছ-গছনি বিশিষ্ট উদ্যান,
ফল-মূল আৰু তৃণ-ঘাঁহ,
এইবোৰ তোমালোকৰ আৰু তোমালোকৰ ঘৰচীয়া জন্তুৰ জীৱনোপকৰণৰ বাবে।
এতেকে যেতিয়া তীক্ষ্ন (বিকট) শব্দ আহিব,
সেইদিনা মানুহে পলায়ন কৰিব তাৰ ভাতৃৰ পৰা,
আৰু তাৰ মাক-বাপেকৰ পৰা,
তাৰ স্ত্ৰী আৰু সন্তানৰ পৰা,
সেইদিনা সিহঁত প্ৰত্যকৰে হ’ব, এনে এক গুৰুতৰ অৱস্থা যিটো তাক সম্পূৰ্ণৰূপে ব্যস্ত ৰাখিব।
সেইদিনা কিছুমান চেহেৰা হ’ব উজ্জ্বল,
হাঁহিৰে ভৰা, আনন্দত উত্ফুল্লিত,
আৰু সেইদিনা কিছুমান চেহেৰা ধূলিৰে মলিন হ’ব,
ক’লা আৱৰণে আৱৰি ধৰিব।
এওঁলোকেই কাফিৰ, অত্যন্ত পাপী।