وقتی که آفتاب پیچانیده شود (بی‌نور گردد).
و وقتی که ستاره‌ها بی‌نور و تاریک شوند.
و وقتی که کوه‌ها را روان سازند.
و وقتی که ماده شترانِ باردار معطل گذاشته شوند.
و وقتی که حیوانات وحشی حشر شوند.
و وقتی که بحرها به جوش آیند.
و وقتی که اجساد را با ارواح یکجا کنند.
و وقتی که از دختر زنده به گورشده پرسیده شود.
(که) به کدام گناه کشته شده است؟
و وقتی که نامه‌های اعمال گشوده شود.
و وقتی که آسمان از جای کنده شود.
و وقتی که دوزخ شعله‌ور شود.
و وقتی که جنت (برای اهلش) نزدیک آورده شود.
هرکس آنچه (از نیکی و بدی) را که آماده (و حاضر) کرده است بداند.
پس قسم به ستاره‌های که بازمی‌گردند.
(ستارگان) حرکت کننده (باز در افق) نهان شونده.
و قسم به شب چون برود.
و قسم به صبح چون بدمد.
یقیناً (قرآن) سخن رسول گرامی است.
(که) او نیرومند است و در بارگاه صاحب عرش (الله) دارای منزلت والایی است.
از او فرمان می‌برند، در آن جا (او) امین است.
و هم صحبت شما (محمد) دیوانه نیست.
و البته (او) آن (فرشته) را در کنارۀ آشکار آسمان دید.
و او بر رسانیدن سخن‌های غیب بخیل نیست.
و قرآن سخن شیطانِ رانده‌شده نیست.
پس (قرآن را گذاشته) به کجا می‌روید؟
آن قرآن جز پند و اندرز برای جهانیان نیست.
برای کسی از شما که بخواهد (کردارش) به راه راست، مستقیم شود.
و شما چیزی را نمی‌خواهید مگر آن که الله، پروردگار جهانیان آن را بخواهد.