মই শপত কৰিছো ক্বিয়ামতৰ দিনৰ,
মই আৰু শপত কৰিছো আত্মনিন্দাকাৰী আত্মাৰ,
মানুহে ভাৱে নেকি যে, আমি কেতিয়াও তাৰ অস্থিসমূহ একত্ৰিত কৰিব নোৱাৰিম?
কিয় নোৱাৰিম, আমি তাৰ আঙুলিৰ অগ্ৰভাগসমূহকো (পাববোৰকো) পুনৰ্বিন্যস্ত কৰিবলৈ সক্ষম।
বৰং মানুহে তাৰ ভৱিষ্যতেও পাপকৰ্ম কৰিবলৈ বিচাৰে।
সি প্ৰশ্ন কৰে, ক্বিয়ামতৰ দিনটো কেতিয়া আহিব?
যেতিয়া চকু স্থিৰ হৈ যাব,
আৰু চন্দ্ৰ কিৰণবিহীন হৈ পৰিব,
আৰু যেতিয়া সূৰ্য আৰু চন্দ্ৰক একত্ৰিত কৰা হ’ব-
সেইদিনা মানুহে ক’ব, ‘আজি পলাবলৈ স্থান ক’ত’?
কেতিয়াও নহয়, কোনো আশ্ৰয়স্থল নাই।
সেইদিনা ঠাই হ’ব কেৱল তোমাৰ প্ৰতিপালকৰ ওচৰত।
সেইদিনা মানুহক অৱহিত কৰোৱা হ’ব সি আগলৈ কি পঠিয়াইছিল আৰু পিছত কি থৈ আহিছে।
বৰং মানুহে নিজেই নিজৰ বিষয়ে সম্যক অৱগত,
যদিও সি নানা অজুহাত দেখুৱায়।
ততাতৈয়াকৈ অহী আয়ত্ত্ব কৰাৰ বাবে তুমি তোমাৰ জিভাক দ্ৰুত সঞ্চালন নকৰিবা।
নিশ্চয় ইয়াৰ সংৰক্ষণ আৰু পাঠ কৰোৱাৰ দায়িত্ব আমাৰেই।
এতেকে আমি যেতিয়া ইয়াক পাঠ কৰো তুমি তেতিয়া সেই পাঠৰ অনুসৰণ কৰিবা,
তাৰ পিছত ইয়াৰ বৰ্ণনাৰ দায়িত্ব নিশ্চিতভাৱে আমাৰেই।
কেতিয়াও নহয়, বৰং তোমালোকে পৃথিৱীৰ জীৱনক ভাল পোৱা;
আৰু তোমালোকে আখিৰাতক অৱহেলা কৰা।
সেইদিনা কিছুমান মুখমণ্ডল উজ্জ্বল হ’ব,
সিহঁত নিজ প্ৰতিপালকৰ প্ৰতি চাই থাকিব।
আৰু সেইদিনা কিছুমান মুখমণ্ডল বিবৰ্ণ হৈ পৰিব,
সিহঁতে ধাৰণা কৰিব যে, এটা ধ্বংসকাৰী বিপৰ্যয় সিহঁতৰ ওপৰত আপতিত হ’ব।
নিশ্চয়, যেতিয়া প্ৰাণ কন্ঠাগত হ’ব,
আৰু কোৱা হ’ব, ‘কোনে তাক ৰক্ষা কৰিব’?
তেতিয়া তাৰ প্ৰত্যেয় হ’ব যে, এইটোৱে বিদায়ক্ষণ।
আৰু ভৰিৰ লগত ভৰি জোঁট খাই যাব।
সেইদিনা তোমাৰ প্ৰতিপালকৰ ওচৰতেই সকলোকে খেদি নিয়া হ’ব।
এতেকে সি বিশ্বাস কৰা নাই আৰু ছালাতো আদায় কৰা নাই।
বৰং সি সত্য প্ৰত্যাখ্যান কৰিছিল আৰু মুখ ঘূৰাই লৈছিল।
তাৰ পিছত সি অহংকাৰ কৰি নিজ পৰিয়ালৰ ওচৰলৈ উভতি গৈছিল,
দুৰ্ভোগ তোমাৰ বাবে আৰু দুৰ্ভোগ!
আকৌ দুৰ্ভোগ তোমাৰ বাবে আৰু দুৰ্ভোগ!
মানুহে ভাৱে নেকি যে, তাক এনেই এৰি দিয়া হ’ব?
সি বীৰ্যৰ শুক্ৰবিন্দু নাছিলনে, যিটো স্খলিত হয়?
তাৰ পিছত সেইটো ‘আলাক্বাত’ পৰিণত হয়। তাৰ পিছত আল্লাহে তাক সৃষ্টি কৰে আৰু সুঠাম কৰে।
তাৰ পিছত তেওঁ তাৰ পৰা যোৰ যোৰ হিচাপে নৰ-নাৰী সৃষ্টি কৰে।
তথাপিও সেই স্ৰষ্টা মৃতক পুনৰ্জীৱিত কৰিবলৈ সক্ষম নহয়নে বাৰু?