50 - The Letter "Qaf" - Qāf
ق، (مفهوم این حرف به الله معلوم است)، قسم به قرآن که دارای مجد و بزرگی است.
بلکه تعجب کردند از اینکه بیم دهنده‌ای از خودشان به‌سوی آنان آمد. پس کافران گفتند: این (کلامی که از امور غیبی خبر می‌دهد) چیز عجیبی است.
آیا وقتی مردیم و خاک شدیم (دوباره زنده می‌شویم؟) چنین برگشت بعید است!
يقينا هر چه را که زمین از آنان می‌کاهد، می‌دانیم. و نزد ما کتابی است (که همه چیز را در خود) حفظ می‌کند.
بلکه آنان وقتی حق برایشان آمد، آن را دروغ شمردند، پس آنان در کار (بعثت و نبوت) پریشان و حیران هستند.
پس آیا به آسمان بالای سرشان نگاه نکرده‌اند که ما چگونه آن را بنا کرده‌ایم و با (ستارگان) آن را مزین نموده‌ایم که در آن هیچ شگافی نیست؟
و زمین را هموار کردیم و کوه‌های محکم و استوار را در آن افگندیم و در آن از هر نوع (گیاه) پسندیده رویانیدیم.
تا (این‌ها) برای بینش و پند دادن هر بندۀ توبه کننده باشد.
و از آسمان آب پر برکت را فرود آوردیم و به وسيلۀ آن باغها و دانه‌های درو شدنی رویانیدیم.
و درختان بلند خرما را (رویانیدیم) که آن میوۀ باهم پیوسته دارد.
(آن را) برای روزی بندگان (آفریدیم) و با آن سرزمین مرده را زنده کردیم، خروج از قبر (نیز) این طور است.
پیش از ایشان قوم نوح و اصحاب «رس» و قوم ثمود (پیغمبرانشان را) تکذیب کردند.
و نیز قوم عاد و فرعون (با قومش) و برادران لوط.
و اصحاب ایکه و قوم تُبّع هر یک پیغمبران را تکذیب کردند و وعدۀ عذاب من دربارۀ ایشان قطعی شد
آیا ما از آفریدن اول درمانده و ناتوان شدیم؟ (نه) بلکه آنان دربارۀ آفرینش جدید شک و تردید دارند.
و البته ما انسان را آفریدیم و می‌دانیم آنچه را که نفسش به او وسوسه می‌کند و ما از شاهرگ گردن به او نزدیکتریم.
وقتی که دو فرشته (ملازم انسان) از راست و چپ (به مراقبت) نشسته (اعمال انسان را) دریافت می‌کنند.
هیچ سخنی را بر زبان نمی‌آورد مگر آنکه نزدش نگهبان آماده (حضور) دارد.
و (وقتی) بیهوشی و سختی مرگ به راستی بیاید، (به انسان گفته می‌شود:) این همان چیزی است که از آن می‌گریختی.
و در صور دمیده می‌شود، این روز (تحقق) وعدۀ عذاب است.
و هر کس در حالی (به میدان محشر) می‌آید که سوق دهنده و گواهی، با خود دارد.
يقينا از این (روز) در غفلت بودی، پس پردۀ غفلت را از دیده ات برداشتیم و امروز چشمانت تیز شده است.
و (فرشتۀ) همراهش گوید: این است آنچه در نزد من آماده است.
هر کافر سرکشی را به دوزخ بیاندازید.
آن که مانع هر خیر (و) تجاوزگر شک انداز است.
آن که معبود دیگری را با الله مقرر کرده بود، پس او را در عذاب سخت (دوزخ) بیاندازید.
(شیطان) هم نشین او می‌گوید: ای پروردگار ما! من او را گمراه نساخته بودم، بلکه (خود او) در گمراهی دور از حق بود.
الله می‌فرماید: نزد من با یکدیگر مشاجره مکنید و بی‌گمان (پیش از این) برایتان بیم و وعدۀ عذاب داده بودم.
سخن (فيصله شده) در نزد من تغییر داده نمی‌شود و من هرگز به بندگان ظالم نیستم.
روزی که به دوزخ بگوییم: آیا پر شده ای؟ و (دوزخ) می‌گوید: آیا افزون بر این هم هست؟
و جنت برای پرهیزگاران نزدیک کرده شود و از آنان دور نخواهد بود.
گفته شود: این است آنچه به شما وعده داده می‌شد، که برای هر توبه‌کار و حافظ (حدود الهی) است.
برای کسی که در نهان از پروردگار مهربان بترسد و با دل توبه کار پیش (به سوی الله) آید.
به سلامت وارد جنت شوید. این است روز زندگی دائمی.
آنان در آنجا هرچه بخواهند دارند و نزد ما افزون (بر خواهشات آنها) است.
و پیش از آنان اقوام زیادی را هلاک ساختیم که از ایشان نیرومندتر بودند و در شهرها سیر کردند و آنرا گشودند، اما آیا برای آنها راه گریزی بود؟
و يقينا در این عبرت است برای کسی که دل (آگاه) داشته باشد و با حضور قلب (به سخنان) گوش فرا دهد.
و البته آسمان‌ها و زمین و آنچه را که در بین آن دو است، در شش روز آفریدیم و هیچ خستگی به ما نرسید.
پس بر آنچه می‌گویند صبر کن و پیش از طلوع خورشید و پیش از غروب آن به ستایش پروردگارت تسبیح گوی.
و در بخشی از شب و در عقب نمازها نیز او را به پاکی یاد کن.
و گوش به (زنگ) روزی باش که ندادهنده از مکان نزدیک ندا کند.
روزی که بانگ مرگبار حقیقی را می‌شنوند، آن روز، روز بیرون آمدن (از قبرها) است.
البته ما هستیم که زنده می‌کنیم و می‌میرانیم و بازگشت به‌سوی ماست.
روزی که زمین به سرعت از (روی) آنان می‌شگافد؛ این جمع کردنی است که بر ما آسان است.
ما به آنچه می‌گویند داناتریم و تو مأمور به اجبار مردم (به ایمان آوردن) نیستی. پس هر کسی را که از وعدۀ (عذاب) می‌ترسد به (وسیلۀ) قرآن پند ده.