15 - The Rocky Tract - Al-Ĥijr
الر. (مفهوم این حروف به الله معلوم است) این آیات کتاب و قرآن بیان کنندۀ (حق و باطل) است.
چه بسا کافران (در روز قیامت) آرزو کنند که کاش مسلمان بودند.
(اکنون) بگذار آنها را تا بخورند و (چند روزی از لذتها) برخوردار شوند و آرزو(ها) آنها را غافل سازد، پس به زودی خواهند دانست.
و ما هیچ (اهل) قریه‌ای را هلاک نکردیم مگر آنکه (برای هلاکت آنها) اجل نوشتۀ معلوم بود.
و هیچ امتی از اجل خود نه پیش می‌افتد و نه پس می‌مانند.
و (مشرکین به طور تمسخر و انکار) گفتند: ای کسی که قرآن بر او نازل شده است! یقینا تو دیوانه هستی.
(اگر هوشیار باشی) و اگر از راستگویان هستی چرا فرشتگان را به نزد ما نمی‌آوری؟
(در جواب بگو:) ما فرشته‌ها را جز به حق فرو نمی‌فرستیم و آنگاه (پس از فرود آمدن فرشته‌ها) به آنها مهلت داده نمی‌شود.
بی‌گمان ما خود قرآن را نازل کرده‌ایم لذا ما خود نگهبان آن هستیم.
(این رویۀ مشرکین تنها با تو نیست) و البته پیش از تو نیز در مردم‌های پیشین، پیغمبرانی فرستادیم (و ایشان نیز تکذیب شدند).
و هیچ رسولی نزد ایشان نیامد مگر اینکه او را مسخره می‌کردند.
این چنین آن (استهزاء) را در دل‌های مجرمان داخل می‌گردانیم.
که به آن ایمان نمی‌آورند و البته راه و رسم (تکذیب نمودن کافران باز آمدن عذاب الهی) در پیشینان گذشته است.
و اگر بر آنها دروازه‌ای از آسمان باز کنیم، پس همیشه در آن بالا می‌رفتند.
حتما می‌گفتند: ما چشم بندی شده‌ایم، بلکه گروهی جادو شده هستیم.
و بدون شک ما در آسمان برجهای آفریدیم و آن را برای بینندگان زینت دادیم.
و آن را از هر شیطان رانده شده محفوظ و مصون داشتیم.
به جز شیطانی که دزدیده گوش دهد که شهاب درخشان در پی او می‌افتند.
و زمین را هموار کردیم و در آن کوه‌های محکم نهادیم و از هر چیز به اندازۀ معين و بطور سنجیده رویانیدیم.
و برای شما در زمین اسباب معیشت قرار دادیم و برای کسانی که شما روزی دهندۀ آنها نیستید.
و هیچ چیزی نیست مگر اینکه خزانه‌های آن پیش ماست و (لیکن) آن را جز به اندازۀ معین نازل نمی‌کنیم.
و بادها را باردار کنندۀ ابر فرستادیم پس از آسمان آب باراندیم و آن را به شما نوشانیدیم و شما ذخیره کنندۀ آن نیستید.
و يقينا ما هستیم که زندگی می‌بخشیم و ما می‌میرانیم و ما وارث نعمت‌های روی زمین هستیم.
و البته ما (حال) گذشته گان شما را دانسته‌ایم (که چه عمل داشتند) و البته ما آیندگان شما را دانسته‌ایم (که چه عمل خواهند کرد).
و البته پروردگار تو آنان را (در روز قيامت) محشور می‌کند چون او باحکمت داناست.
و البته انسان را از گِل خشک از قسم لای سیاه بوی گرفته آفریدیم.
و جن را پیش از آدم از آتش سوزان آفریدیم.
و یادآور شو چون پروردگارت به فرشته‌ها گفت: که من بشری را از گِل خشک از قسم لای سیاه بوی گرفته خواهم آفرید.
پس هرگاه (صورت و جسد) آن را برابر کردم و در آن از روح آفریدۀ خود دمیدم پس (شما فرشته‌ها) پیش او به سجده بیفتید.
پس فرشته‌ها همه یکجا سجده کردند.
مگر ابلیس که ابا ورزید از اینکه با سجده کنندگان باشد.
الله فرمود: ای ابلیس! تو را چه شده است که همراه سجده کنندگان نیستی؟!
ابلیس گفت: من آن نیستم که برای بشری که او را از گل خشک از قسم گل سیاه بوی گرفته آفریدی، سجده کنم.
الله فرمود: پس بیرون شو از آنجا (از آن مقام والا) بی‌گمان تو رانده شده‌ای.
و يقينا تا روز جزا بر تو لعنت (دوری از رحمت الله) است.
ابلیس گفت: ای پروردگار! مرا تا روزی که مردم برانگیخته می‌شوند، مهلت ده.
الله فرمود: همانا تو از جملۀ مهلت داده شده گانی.
تا روز وقت (مقرر و) معلوم.
(باز) ابلیس گفت: ای پروردگارم! به سبب اینکه مرا گمراه نمودی (چون از فرمان تو سرکشی کردم، پس گناهان را) در زمین برایشان زیبا جلوه می‌دهم و همگی آنان را گمراه می‌نمایم.
به جز بندگان خالص تو از جملۀ آنان را (که بر آنها مسلط نمی‌توان شد).
الله (در جواب) فرمود: این (دین اسلام) راهی است راست که بر من می‌رسد.
البته تو بر بندگان (خالص ) من سلطه نداری مگر گمراهانی که از تو پیروی می‌کنند.
و البته وعده گاه همۀ آنها دوزخ است.
برای آن هفت در است و برای هر دری از آنان بخشی معین است.
البته پرهیزگاران در باغها و چشمه سارها‌اند.
(به ایشان گفته می‌شود) در آن با سلامتی و امنیت در آیید.
و کینه‌ای را که در سینه‌های آنان است بیرون می‌کشیم (و) برادرانه بر تختها روبروی هم می‌نشینند.
در آن جا رنجی به آنان نمی‌رسد، و از آنجا بیرون شدنی نیستند.
بندگان مرا آگاه ساز که منم آمرزندۀ مهربان.
و (نیز بندگان مرا آگاه کن) يقينا که عذاب من، عذاب دردناک است.
و به آنها از مهمانان ابراهيم خبر ده (که هم برای رحمت آمده بودند و هم برای عذاب).
وقتی که بر او وارد شدند، و سلام گفتند، ابراهیم گفت: البته ما از شما ترسان‌ایم.
(فرشته‌ها) گفتند: نترس، چون ما تو را به پسر دانا (پیغمبر) مژده می‌دهیم.
(ابراهیم) گفت: آیا مرا با وجود اینکه به سن پیری رسیده ام مژده میدهید؟ پس چه مژده‌ای به من میدهید؟
گفتند: ما تو را به حق مژده دادیم، پس از ناامیدان مباش.
ابراهیم گفت: جز گمراهان چه کسی از رحمت پروردگارش ناامید می‌شود؟
(باز) گفت: پس کار مهم شما چیست ای فرستاده شدگان؟
گفتند: همانا ما به‌سوی قوم مجرم (جنایتکار) فرستاده شده‌ایم.
غیر از آل لوط (خانواده و پیروان او) که البته همۀ آنها را نجات می‌دهیم.
به جز همسر او (چون الله فرموده است) ما فيصله کرده‌ایم که او از باقی ماندگان در عذاب باشد.
پس وقتی فرشته‌های فرستاده شده نزد خاندان لوط آمدند.
لوط گفت: البته شما مردم ناآشنائید.
گفتند: (نه، ما نا آشنا نیستیم) بلکه برای تو خبر چیزی را آورده‌ایم که (قوم تو) در آن شک می‌کردند.
و حق را برای تو آورده‌ایم، و البته ما راستگویانیم.
لذا در بخشی از شب خانواده ات را همرایت ببر و خودت از پس ایشان برو و کسی از شما به پشت سر نگاه نکند و به همانجا که به شما دستور داده می‌شوید، بروید.
و به‌سوی لوط وحی فرستادیم همان امر را که البته بیخ این گروه در وقت صباح کنده خواهد شد.
و (همزمان) اهل شهر (سدوم) خوشی‌کنان آمدند (که مهمانان زیبا و خوبصورت آمده‌اند!).
لوط گفت: چون اینها مهمانان من‌اند پس مرا شرمنده مکنید.
و از الله بترسید و مرا خوار مکنید.
(قوم) گفتند: آیا تو را از (میزبانی) مردم جهان منع نکرده بودیم؟
لوط گفت: اینها دختران من‌اند (با آنها نکاح کنید) اگر می‌خواهید کاری بکنید.
قسم به بخشندۀ عمر تو که آنها در مستی (و شهوت پرستی) خود حیران (و سرگردان) بودند.
پس هنگام طلوع آفتاب آواز سخت مرگبار ایشان را فرا گرفت.
پس آن شهر را زیر و زبر کردیم و بر آنها سنگهایی از سنگ گل بارانیدیم.
البته در این (سرگذشت) برای هوشمندان (و عبرت گیرندگان) نشانه‌هایی است.
و يقينا آن شهر (ویران شده) بر سر راه عبور و مرور موجود است.
البته در این (عذاب) نشانۀ برای یقین کنندگان است.
و البته باشندگان ایکه (منطقۀ خلاب نیز) ظالم بودند.
پس از آنان نیز انتقام گرفتیم، و هر دو (قریۀ خراب شده) بر سر راهی واضح و آشکار است.
و البته اهل حجر (قوم ثمود نیز) پیغمبران را تکذیب کردند.
و آیات خود را (توسط پیغمبر شان) برای ایشان فرستادیم ولی آنان روی گردان بودند.
و از کوه‌ها خانه‌ها می‌تراشیدند که همیشه در امان باشند.
پس صبحدم آواز سخت و مرگبار آنها را فراگرفت.
پس آنچه کسب می‌کردند (عذاب الهی را) از ایشان دفع نکرد.
و ما آسمان‌ها و زمین و آنچه را که در بین آندو است جز به حق نه آفریدیم و البته قیامت آمدنی است پس (فعلا) به طريقۀ خوب از آنها در گذر (بدون انتقام گرفتن).
چون پروردگارت همان آفریدگار داناست.
و البته سبع المثانی (هفت آیت سورۀ الفاتحه که در نمازها مکرر تلاوت می‌شود) و قرآن بزرگ را به تو دادیم.
و چشمانت را به آنچه که گروه‌هایی از آنان را از آن بهره‌مند ساخته‌ایم مدوز و بر آنان غمگین مشو و بال مهربانی خود را برای مؤمنان هموار کن.
و بگو: یقینا من بیم دهندۀ آشکارم.
همان طور که (عذاب را) بر تقسیم کنندگان فرود آوردیم (شما را نیز از آن بیم می‌دهیم).
آنانی که کتاب آسمانی را بخش بخش ساختند.
پس قسم به پروردگارت که البته از همۀ آنها خواهیم پرسید.
از آنچه می‌کردند.
پس آنچه را که به (دعوت و تبلیغ) آن امر می‌شوی، اعلان و آشکار کن و از مشرکان روی بگردان.
چون ما تو را از شر استهزا کنندگان کفایت کننده‌ایم.
آنانی که معبود دیگری را با الله قرار می‌دهند، پس به زودی (حقیقت را) خواهند دانست.
و البته ما خوب می‌دانیم که سینۀ تو تنگ می‌شود به سبب آنچه می‌گویند.
پس پروردگارت را به پاکی یاد کن و از سجده کنندگان (نماز گزاران) باش.
و پروردگارت را پرستش کن تا وقتی که یقین تو رسد (مرگ به سراغت بیاید).