78 - The Tidings - An-Naba
(کافران) از چه چیز از یکدیگر سؤال می‌کنند؟
از خبری بزرگ.
همان (خبری) که آن‌ها در آن اختلاف دارند.
چنین نیست (که آن‌ها می‌اندیشند)، بزودی خواهند دانست.
باز هم چنین نیست، بزودی خواهند دانست.
آیا زمین را بستری (برای آسایش شما) قرار ندادیم؟!
و کوه‌ها را میخ‌های (آن قرار ندادیم؟!).
و شما را جفت (نر و ماده) آفریدیم.
و خواب شما را (مایۀ) آرامش‌تان قرار دادیم.
و شب را پوششی (برای شما) قرار دادیم.
و روز را (وسیله‌ای) برای زندگی و معاش قرار دادیم.
و بر فراز شما هفت (آسمان) محکم بنا کردیم.
و (خورشید را) چراغی درخشان آفریدیم.
و از ابر‌های باران زا آبی فراوان فرو فرستادیم
تا بدان دانه و گیاه بسیار برویانیم.
و باغ‌هایی پر درخت (با آن آب پرورش دهیم).
بی‌گمان روز داوری (و جدای) میعاد (همگان) است.
روزی‌که در «صور» دمیده می‌شود، سپس شما گروه گروه (به محشر) می‌آیید.
و آسمان گشوده می‌شود، پس دروازه، دروازه می‌گردد.
و کوه‌ها روان کرده شود، پس (چون) سراب گردند.
و بی‌گمان جهنم کمین‌گاهی است.
بازگشت‌گاه برای سرکشان است.
مدت زمانی دراز در آنجا بمانند.
و در آنجا نه (چیز) خنکی می‌چشند و نه آشامیدنی (گوارایی خواهند داشت).
جز آبی سوزان، و (مایعی که) چرک و خون (است).
(این) کیفری است مناسب و در خور (اعمال‌شان)
زیرا که آن‌ها هیچ امیدی به (روز) حساب نداشتند.
و آیات ما را بشدّت تکذیب کردند.
و ما همه چیز را (در کتاب لوح محفوظ) بشمارش نوشتیم.
پس (کیفر اعمال خود را) بچشید، که چیزی جز عذاب بر شما نمی‌افزاییم!
بی‌گمان برای پرهیزگاران کامیابی است.
باغ‌های (میوه) و تاکستان‌ها.
و حوریانی جوان و هم سن و سال.
و جام‌هایی لبریز و پیاپی (از شراب پاکیزۀ بهشت).
در آنجا نه سخن بیهوده‌ای می‌شنوند و نه دروغی.
(این) پاداش از جانب پروردگار توست و عطایی از روی حساب
(همان) پروردگار آسمان‌ها و زمین، و آنچه در میان آن‌هاست، (همان الله) رحمان هیچ‌کس (درآن روز) یارای سخن گفتن با او ندارد.
روزی‌که روح (= جبرییل) و فرشتگان به صف ایستند، هیچ‌کس سخن نگویید، جز کسی‌که الله رحمان به او اجازه داده باشد، و (او) سخن درست (و صواب) گوید.
آن روز حق است، پس هر کس که بخواهد بازگشت‌گاهی به سوی پروردگارش برگزیند.
به راستی ما شما را از عذابی نزدیک بیم دادیم، روزی‌که انسان آنچه را از قبل با دست‌های خود فرستاده است می‌بیند، و کافر می‌گوید: «ای کاش من خاک بود». (و برای حساب بر انگیخته نمی‌شد).