1
سوگند به اسب‌های دونده که نفس زنان (به‌سوی میدان) پیش می‌رفتند.
2
و سوگند به اسب‌هایی که (در اثر اصطکاک سم‌شان با سنگ‌ها) جرقۀ (آتش) ایجاد کردند.
3
باز سوگند به اسب‌های که در صبحگاهان (بر دشمن) یورش برند.
4
پس در آن هنگام گرد و غبار بر انگیرند.
5
آنگاه به میان جمع (سپاه دشمن) در آیند، (و آن‌ها را محاصره کننده).
6
محققاً انسان در برابر (نعمت‌های) پروردگارش بسیار ناسپاس است.
7
و بی‌گمان او بر این (ناسپاسی) گواه است.
8
و همانا او علاقۀ فراوان و شدیدی به مال دارد.
9
آیا او نمی‌داند که چون آنچه در گور‌هاست، (همه زنده و) برانگیخته شوند؟
10
وآنچه در سینه‌هاست (همه) آشکار گردد.
11
یقیناً در آن روز پروردگارشان به (وضع و حال) آن‌ها کاملاً آگاه است.